Rozdział 53

*Tosia*

- Kochasz mnie?- zapytałam ze zdziwieniem w głosie.
- Przynajmniej się uśmiechnęłaś.- odpowiedział.

***

Nasz dzwonek do drzwi nie przestawał dzwonić. Nie chciałam otwierać, chyba bałam się, że ją zobaczę.
- Słyszałam, że zostałam ciocią!- usłyszałam. Stałam w kuchni i próbowałam do kogoś porównać ten głos, na pewno gdzieś go słyszałam. Wtedy Kit wszedł z dziewczyną na rękach. Musiała wskoczyć na niego jak małe dziecko, ale wyglądało to komicznie.
- Zobacz Tosia jaką przylepę ci przyprowadziłem.
Tyłem jej nie poznałam, ale zaraz potem.... doznałam szoku.
- Caroline?- krzyknęłam widząc blondynkę.
Miałam ochotę popłakać się z radości. Rzuciłam się biegiem na dziewczynę. W uścisku stałyśmy jeszcze przez długi czas.
- Z tego co wiem to pytałaś czy jesteś ciotą... ciocią, przepraszam.- przerwał nam Kit. Odwróciłam się do niego, stał z dzieckiem na rękach.- To mój syn, 99% wspaniałości i reszta matki.
Caroline głośno się zaśmiała.
- To przez jego matkę tyle się napłakałaś?- spojrzała na mnie.- Doskonale pamiętam te czasy jak dzwoniłaś do mnie wściekła.. bezradna.- wzięła Toma na ręce.
- Nie mówmy już o tym.- uśmiechnęłam się do niej nieśmiało.
- Znowu ktoś puka?- powiedział zaskoczony Kit.- Pójdę otworzyć.
- Kit... a jeżeli to ona?
- Kto?- zapytała blondynka.
- Tosia, nie martw się, przecież nie pozwolę cię skrzywdzić.
Tanton poszedł w stronę drzwi a my ruszyłyśmy z nim.
- Witaj przyjacielu, nadal dla mnie zdrajco... Uuu, a co to za sarenka? Cześć, mam na imię Kieran.- chłopak podał rękę Carolie. Dziewczyna głośno się zaśmiała.
- I cześć ty Tosia.
- Doskonale wiem jak masz na imię! Poznaliśmy się jakiś czas temu. Ale miło mi po raz drugi, Carolie.
- Słucham?- wpatrywał się w nią jak ciele w malowane wrota.- Wyrosłaś na niezłą las... znaczy się piękną kobietę.- uśmiechnął się. Jak chciał potrafił być czarujący. Mimo gafy z niezłą laską, tudzież dupą.
- To ja, niezmiennie.
- Zabieram cię na obiad, oddaj dziecko ojcu i chodź.
- Ale ja dopiero przyjechałam...- powiedziała w momencie, gdy Kieran zaczął ciągnąć jej dłoń w stronę wyjścia.
- Kieran! Chciałam z nią porozmawiać.- odparłam. Kit objął mnie ramieniem.
- Niedobrze mi jak na was patrzę.
- Lepiej wyjdziemy, chodź.- Caroline widząc moją minę zgodziła się z nim wyjść.- Pójdę na obiad z gwiazdą, z drugą będę dzielić pokój przez kilka dni.
- Oj, tak bym tego nie nazwał. Dużo się zmieniło odkąd byłaś tu ostatnio.

***

Kita nie ma od kilku godzin, a ja z każdą minutą coraz bardziej się denerwuję. Caroline napisała, że będzie wieczorem, bo najpierw poszła z Kieranem do Deana. Nie chciałam jej pospieszać, więc się zgodziłam. Poszłam do kuchni zrobić sobie kanapki i wróciłam do Toma. Usłyszałam dźwięk przekręcanych kluczy w zamku.
- Jestem w domu.- Kit.
- Gdzie byłeś tak długo?
- Tom śpi?
- Tak.
- To proszę cię nie krzycz.
- Gdzie byłeś?
- Na mieście. A... i nie martw się o czynsz, wszystko przed chwilą zapłaciłem. Całe zaległe dwa miesiące. Nie wiedziałem, że Fabian nie uregulował ostatniego, ale nie będę się z babką kłócił.
- Mogę zapytać skąd miałeś na to pieniądze?- odparłam zdziwiona. Chłopak rozsiadł się na kanapie i spojrzał na dziecko. Potem jego wzrok przeniósł się na mnie.
- Nie wystarczy ci fakt, że nie mamy długów? Powiem ci więcej, mamy kasę na jedzenie, niedługo znajdę pracę i nie będziemy mieli problemów.
- A przecięta warga?
- Słucham?- odruchowo dotknął swoje usta.- Tosia, przestań wypytywać.
- Więc odpowiedź mi na pytanie.
- Zarobiłem.
- Jak?
- Męczysz mnie dziewczyno.- westchnął i założył ręce za głowę.- Zarobiłem, może trochę nielegalnie, ale zarobiłem.
- Wiedziałam... Byłam pewna! Co zrobiłeś? Bo mam wrażenie, że słowo "nielegalnie" jest tutaj kluczem. Pobiłeś kogoś?
- Nie, widzisz, że sam mam coś na wardze, ja niczego nie zacząłem. Chwilę się spóźniłem.
- Spóźniłeś z czym?
- Ahhh... Tosia. Z oddaniem tego, co oddać powinienem kilka godzin temu.
- Skończ się ze mną bawić, mów co zrobiłeś.
Przyglądał mi się i milczał. Nie potrafię rozgryźć tego chłopaka.
- Kiedyś zarabiałem inaczej na życie niż graniem w zespole. Teraz wystarczyło powiedzieć jedno słowo, żeby do tego wrócić. Byłem szanowany w środowisku dobrze mi szło. Bałem się wracać, myślałem o tym bardzo długo. Wiedziałem, że są nowi, lepsi ode mnie. Z drugiej strony nie miałem wyboru, Tom mnie zmotywował, nie chcę, żeby cierpiał, żeby było mu zimno, albo żeby nie miał czego zjeść.
- Kit co ty zrobiłeś?- z bezsilności, którą zaczęłam odczuwać, nie wiadomo dlaczego, musiałam usiąść. Czym on jeszcze mnie zaskoczy?
- Nie działałem sam, rzadko kiedy tak się zdarzało. Niestety dzisiaj nadszedł jeden z tych momentów kiedy musiałem sobie poradzić bez wsparcia.
- I?
- I o mały włos nie wpadłem. Nie udało mi się wycwanić tak jak zawsze to robiłem. Byłem jednym z tych obrotniejszych. Tosia, ja okradłem człowieka.
- Co ty musiałeś ukraść, że starczyło ci na zaległy czynsz i zostało na życie? Telefon, laptop? Może obie te rzeczy?
- Samochód.
Teraz moje zaskoczenie i jednoczesne zażenowanie nie miało miary. Kit, który potrafił być taki miły i słodki, tak dobrze zajmować się dzieckiem, potrafił również bez najmniejszych skrupułów okraść Bogu winnego człowieka.
- To nie wszystko.
W tym momencie serce miałam tak rozedrgane, że o mało nie wyleciało mi prosto w ręce Kita.
- Może być coś gorszego?
- Zależy jakie kto ma poglądy. Miałem kiedyś styczność z narkotykami...
- Dobrze, nie chcę tego dalej słuchać. Nie życzę sobie, żebyś tak zajmował się dzieckiem. Mamy się teraz zastanawiać czy jacyś twoi kumple po fachu nie stoją za drzwiami.
- Mogę spytać co się dzieje?
Odwróciłam się i zobaczyłam Caroline z Kieranem.
- Kit, może się pochwalisz?- wiem, cios poniżej pasa.
- O co jej chodzi, masz jakieś problemy?
- Powiedziałem ci, bo nie chciałem cię okłamywać.- w mgnieniu oka znalazł się przy mnie i całym swoim ciałem przyparł mnie do ściany. Mimowolnie wydałam z siebie cichy jęk. Moje oczy przepełniły się łzami, czułam jego zimne ręce na swojej szyi.
- Kit!- usłyszałam krzyk Caroline.
- Chyba cię poniosło, kolego.- Kieran z całej siły popchnął bruneta. Ten upadł z wielkim hukiem na podłogę. Powoli podniósł się, patrząc złowrogo na przyjaciela (bądź byłego przyjaciela).
- Już nie pamiętasz jak dobrze okładało ci się Tosię? Jak przyjemnie było zamykać ją na klucz i przetrzymywać? Głodzić, bić i łamać jakiekolwiek prawa z których może dowolnie korzystać?
Spojrzałam na Caroline. Dziewczyna była w takim szoku, że nie wiedziała na kogo spojrzeć.
- Nie powiedziała nam jak przyszliśmy z policją, do dzisiaj uważam, że popełniła ogromny błąd bo teraz mógłbyś gnić w więzieniu.
- Ja? To ty zdradziłeś Deana! Gdyby nie to, to nigdy w życiu bym tak nie postąpił. Nienawidzę was oboje.- Kieran rzucił się z łapami na Kita. Ogólnie powstała niezła rozpierducha.
- Caroline, zabieraj Toma do pokoju!- krzyknęłam.
Dziewczyna złapała za wózek i zamknęła się u mnie.
- Kit, puść go.- próbowałam jakoś go odciągnąć. Siedział na Kieranie i okładał go z każdej strony. Stanęłam z tyłu i jakoś mało myśląc złapałam go w pasie. Chyba myślałam, że moje 163 wzrostu da radę odciągnąć niemalże dwa razy cięższego chłopa od drugiego, już półprzytomnego gościa.
I wtedy się zaczęło. Kit z nerwów uraczył mnie lewym sierpowym.
- Zadowolony jesteś?- Caroline wpadła i pozamiatała. Jednym ruchem zrzuciła Kita z brzucha Kierana i odepchnęła na kanapę.
Rozległo się pukanie do drzwi.
- Czy tutaj nie ma ani chwili wytchnienia? Pójdę otworzyć.- powiedziała.
Przez uchylone drzwi zdążyłam zobaczyć twarz mojego brata i....... Natalie.

_______________________________________________________________________________

Hej! Nie wiem jaki jest sens dodawania rozdziału po godzinie 1, ale dlaczego nie? :)
Jak jutro wrócicie ze szkół i będziecie chcieli odetchnąć, to będzie to dobry moment na przeczytanie go.
Ps. pod ostatnim postem nawiązałam masę miłych konwersacji. Teraz do tego samego zapraszam tutaj, może dowiemy się czegoś nowego :)
Co sądzicie? Czekam na wszystkie Wasze komentarze, jak zawsze, na każdy odpowiem :)
Buziaki, Patty.

Facebook: Patrycja Bucław
Ask: roomies1
Instagram: patty.b96
Snap: patty.b96