Rozdział 52

*Tosia*

- Kit chodź tutaj!- zawołałam ze łzami w oczach.- Sean!
- Cicho, Tosiu... Uspokój się.- kobieta wyciągnęła do mnie ręce.
- Niech pani mnie nie dotyka!! Kit, proszę cię!
Usłyszałam kroki chłopaków, szeptali coś między sobą.
- Co jest Toś... Oł, pani nas śledzi?- chłopak objął mnie ramieniem i spojrzał na... na nią.- Pomóc ci w czymś? Mam ją wyprosić?
- Może mi ktoś powiedzieć co się tutaj dzieje?- Sean oparł się o ścianę i przyglądał całej sytuacji.
- Wiesz co mi powiedziała? Że jest moją matką.
- Mamą?- powiedzieli w tym samym momencie. Łzy spływały mi po policzkach, ale nie mogłam tego zatrzymać.
- Nie płacz Tosia, zaraz wszystko wyjaśnimy.- przyjaciel Kita stanął razem z nami.
Kobieta była tak samo wzruszona, stała przed drzwiami i najwidoczniej nie wiedziała co zrobić.
- Lepiej będzie jak pani stąd wyjdzie.
- Popieram cię Kit.
- Nie, muszę jej wytłumaczyć kilka ostatnich lat, moje decyzje, całe nasze życie które było w Polsce.
- Jeżeli pani twierdzi, że tak było, to niech pani wraca z tymi decyzjami i wyborami tam, skąd tu przyszła. Żegnam.- Kit niemal wypchnął ją na klatkę.- Proszę się nie zbliżać do Tosi, ani do nikogo, kto tutaj mieszka.
- Na prawdę mnie nie pamiętasz? Uwielbiałaś kiedyś chodzić na lody po szkole, miałaś swoją ukochaną lalkę od 3 roku życia, nazywała się Hania. Razem z Fabianem i tatą w niedziele po obiedzie spędzaliśmy godzinę w salonie przed telewizorem, taka nasza mała tradycja. Śpiewałaś, Fabian grał na gitarze.
- Nie chcę na nią patrzeć Kit!- rozpłakałam się jeszcze bardziej.
Ruszyłam w stronę pokoju. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię.
- Siemanko, jakaś popijawa kochani? Chyba czas zakopać topór wojenny!- usłyszałam głos Kierana dochodzący z korytarza.- Mam alkohole i mleko w proszku, bo Sean mi napisał, że macie nowego współlokatora. Cieszę się, że spłodziłeś syna Kita. Mam nadzieję, że nie będą mu się lepić łapy do każdej istoty posiadającej piersi i faceta tak jak jego ojcu. Witam panią, pomyłka?
- Nie, ja do Tosi.
- Owszem, a teraz pani wychodzi.
- Chcę z nią porozmawiać.
- Które słowo z "teraz pani wychodzi" nie dotarło jeszcze do mózgu?
- Nauczycielka? Późno pani przyszła. Tosia nie chodzi do szkoły od kilku miesięcy. Bardziej powinniście zająć się edukacją młodzieży. Ja, Kieran Lemon, mimo tego, że sam nie skończyłem żadnych szkół wyższych, zarabiam na siebie i całkiem nieźle sobie radzę. Jestem na plusie każdego miesiąca. Przynajmniej przez 3 pierwsze dni. Czasami nawet dłużej, zależy kiedy organizujemy pierwszą imprezę. Widzi pani, dzisiaj mamy 13 września, a ja nadal miałem pieniądze na 4 piwa i mleko, jak mówiłem w proszku dla Juniora Tantona, podrywacza po ojcu zdrajcy i cudzołożniku.
- Kamila, Kamila Dąbrowska. Mówi to coś panu?
Chłopcy nieudolnie powtarzali jej nazwisko.
- Czy przypadkiem ta mała wywłoka nie ma takiego nazwiska?- zapytał Kieran.
- Wchodź Kieran, wszystko ci opowiemy.
Siedziałam na łóżku w pokoju. Ktoś zapukał do drzwi. Pomyślałam sobie, że jeżeli to ona to nie dam rady. Wolałabym skoczyć z okna niż z nią rozmawiać.
- Hej, wysłali mnie na zwiady.- z tej czeluści wyłoniła się twarz Seana.
- Musieli akurat ciebie?- zapytałam wycierając buzię całą mokrą od płaczu.
- Od nienawiści do miłości. My po dwóch latach nadal jesteśmy w pierwszej fazie, ale kolejnego Lemona sobie nie wyhaczysz.- chłopak usiadł tuż obok mnie. Atmosfera zrobiła się bardzo nieswoja.
- I jeszcze Kieran przyszedł, prawda? Nie pójdę tam.
- Ej! Obiecał, że nie będzie ci ubliżał, nie teraz, gdy spotkała cię taka sytuacja.
- Jakoś mnie to nie przekonuje.
- Chodź do nas, napij się, pozwól sobie zapomnieć o tej sytuacji.- stanął nade mną i wyciągnął rękę w moją stronę.- Nie będziesz tego żałowała.
- Sean, a co jeżeli ona wróci?
- To Kit zawsze będzie przy tobie. Obroni cię przed każdym.- szeroko się uśmiechnął. Podałam mu dłoń, wyprowadził mnie z pokoju.
- No, panowie! Udało mi się namówić naszą zgubę, żeby z nami zasiadła.
- A trzymasz jej rękę bo?- Kieran spojrzał na nas nieco zniesmaczony.
- Bo mi się pomyliła z klamką. Wiesz, że umyślnie Tosi nigdy bym nie dotknął. - gwałtownie puścił moją dłoń. Muszę przyznać, że aż zadrżałam. Chłopak siadając obok brata posłał mi oczko.
- Siadaj Tosiek, zapomnij o tym. Masz piwo, wyluzuj się, nie myśl o tym co się wydarzyło.
- Tosia Tosią, ale ja chcę poznać nowego członka rodziny. Szczególnie teraz, gdy jestem trzeźwy co za chwilę może ulec zmianie. Poka mi go.- rozsiadł się wygodnie i czekał aż ktoś coś zrobi.- Kit!
Chłopak wstał i podał mu dziecko. Kieran wziął je na kolana.
- Myślałem, że to niemowlak, a on już prawie sam siedzi.
- Z tego co wiem to ma jakieś 7 miesięcy. W sumie nikt nie wie dokładnie.
- Widzę, że poniosła cię impreza skoro nie wiesz ile ma miesięcy. Uważaj Antonina, bo jutro się obudzi i nie będzie wiedział kim jesteś.
- Gdyby ona mi nie pomogła to chyba bym oszalał.

****

- Tosia? Jesteś z nami?- zobaczyłam czyjąś dłoń przed oczami.
- Nie spodziewałem się, że będę z nią siedział przy jednym stole.- powiedział Kieran.
- Jak przetrzymywałeś mnie w domu to jakoś ci to nie przeszkadzało.
- Oh, to było dawno temu. Teraz wiem, że zachowałem się mega dziecinnie.
- Jak ci to powtarzałam to nie wpłynęło to na twoją decyzję.
- Musimy o tym mówić? Nie może być miło?
- Czy nie może być miło?- spojrzałam na niego zdziwiona.- Kit został tatusiem, siedzi z dzieckiem na kolanach, przed chwilą do drzwi zapukała kobieta, która twierdzi, że jest moją matką. Może być normalnie? Mój brat trzasną drzwiami i zostawił mnie samą, Natalie wyżywa się na Kicie za to, że ten nie chciał z nią być. Rozumiesz to? Nie wiemy co mamy zrobić. Żadne z nas nie ma kasy. Jesteśmy w sytuacji beznadziejnej. Mamy się cieszyć? Skakać z radości?- wstałam z miejsca.
- Tosia zostań..- usłyszałam szept Kita.
- Sam z nimi zostań. Nie chcę z Wami spędzać czasu.

*Kit*

Nastała cisza.
- Nie wiedziałem, że macie tak ciężko.- odezwał się Kieran.
- Już wiesz. Przepraszam chłopaki, ale pójdę do niej. Lepiej będzie jak teraz stąd wyjdziecie.
- Jasne, daj znać jeżeli będziesz potrzebował pomocy z dzieckiem.- powiedział Sean, klepiąc mnie po ramieniu.
Odprowadziłem ich do drzwi.

****

- Cześć ciociu mogę do ciebie wejść?- uchyliłem drzwi i pokazałem jej Toma, mówiąc to cichym, słodkim głosikiem.
Zauważyłem, że lekko się uśmiecha. Leżała na łóżku, jak przekroczyłem próg, podniosła się.
- Nie obraź się, ale nie mam ochoty rozmawiać.
- Siedzimy w tym bagnie razem.- powiedziałem kładąc dziecko w wózku.
- Ty przynajmniej znasz swoich rodziców i nie musisz myśleć nad tym czy przypadkowo poznana kobieta mówi prawdę czy też zachciało się jej pograć kogoś uczuciami.
- Wszyscy wiedzą, że nie można tak robić.- usiadłem obok dziewczyny i złapałem jej dłoń.- Pamiętaj, że mnie masz.
- Wiem Kit, ale ty często o tym zapominasz.
- A jeżeli coś ci powiem?
- Co?
- Że Cię kocham?
Oniemiała. Dopiero teraz zauważyłem jak duże i piękne są jej zielone oczy.
________________________________________________________________

CZEŚĆ MISIE!
Kolejny rozdział dla Was, tym razem szybciej :) Przed szkołą możecie sobie poczytać! :D
Tradycyjnie czekam na komentarze i opinie. Jeżeli Wasi znajomi lubią ROOM 94, albo chcą coś poczytać to nie obrażę się, jeżeli wspomnicie o moim opowiadaniu :)
Odpiszę Wam na wszystko co niżej znajdę, więc do dzieła, jesteśmy w kontakcie :)
Specjalnie dla Agaty, pojawił się Kieran, zadowolona? :)
Kto mnie lubi? :( Doskwiera mi samotność