Rozdział 5

*perspektywa Kit'a*

Bawiłem się świetnie. Zresztą jak zawsze. Uwielbiam spędzać czas z przyjaciółmi. Dziś dołączył do nas Fabian. Nie chcę nic mówić ale z nim nie można poszaleć. Trzy piwa i chłopak nie pamięta jak się nazywa. Nie to, że często piję. Nie... Podniosłem wzrok i rozejrzałem dookoła. Cały zbolały leżę na kanapie a wokół mnie masa ludzi. Tego momentu akurat nie lubię.
- Kit.- poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. Szerzej otworzyłem oczy i zobaczyłem zmęczoną twarz Tosi.
- Co się stało, kochanie?- chciałem wyciągnąć do niej dłoń ale zrezygnowałem z uwagi na to, że mógłbym nie dać rady.
- Zabierz ich stąd. Proszę.- szepnęła. Po jej policzkach spłynęły łzy.
- Tośka. Nie płacz.- przyciągnąłem ją do siebie. Teraz czułem jej gorący oddech na policzku.
- Powiedz im, żeby sobie poszli.- mocno ściskała moją dłoń.
- Nie panikuj. Później sobie pójdą.- pogłaskałem ją po włosach.
- Chcę żeby poszli teraz. Wiesz, która jest godzina?
- Pewnie zaraz mi powiesz.- westchnąłem.
- Jest 4.35. Chciałabym się w końcu położyć spać.
- To idź.

Sam zdziwiłem się, że jest tak późno.

- Zaraz im powiem, żeby wyszli.- powiedziałem obojętnie i odwróciłem głowę w drugą stronę.

- Kit.- złapała moje ramie i potrząsnęła nim.- Nie rób mi tego.

Nie przywykłem do płaczu dziewczyn. Z powrotem odwróciłem się i spojrzałem w jej stronę.

- Dobrze.- szepnąłem. Następnym problemem było podniesienie się z kanapy. Wstałem z miejsca i stanąłem na środku pokoju.

- Impreza skończona!- krzyknąłem. Na nikim nie zrobiło to wrażenia. Tak myślałem.- Tym razem nie żartuję.- chwiejnym krokiem podszedłem do drzwi, które otworzyłem.- Do zobaczenia kiedyś tam.- przetarłem oczy.

- Dopiero się rozkręcałem.

- Co się z tobą dzieje?

- Tego jeszcze nie było.

- Tak wcześnie?

Komentarze od ludzi którzy wychodzili.

- Jutro przyjedziemy i pomożemy ci posprzątać.- powiedział Dean. Kieran pokiwał głową.

- Jak to się stało, że wy się trzymacie?

- Co się stało, że ty odpłynąłeś?

- Sam nie wiem.

- Radzę ci zwolnić bo długo tak nie pociągniesz.

- Wiem co robię.

W odpowiedzi chłopak jedynie uniósł brwi. Dobrze zrozumiałem co chce mi przez to powiedzieć. Zaczekałem aż wszyscy opuszczą moje mieszkanie i wróciłem do salonu. Tośka stała na środku przyglądając się wszystkiemu co było dookoła.

- Jak jutro wrócisz niczego tu nie będzie.- oparłem się o ścianę. Zrobiło mi się wstyd.

- Mam taką nadzieję.- ruszyła w stronę swojego pokoju.

- Zaczekaj!- krzyknąłem za nią.

- Co?- wychyliła się zza ściany.

- Gdzie Fabian?- zapytałem.

- Nie wiem. Teraz się o niego martwisz? Nigdy nie palił. Dziwne, że dzisiaj zaczął.

- Nic mu nie będzie. Jest dużym chłopcem i sam dobiera sobie towarzystwo. Ja go do niczego nie namawiałem. Sprawdzimy czy jest w pokoju?- spojrzałem na dziewczynę.

- Ja sprawdzę. Ty możesz sobie iść.- burknęła i poszła w stronę sypialni brata.

- Nie bądź na mnie zła.- poszedłem za nią.

- Lepiej się do mnie nie odzywaj. Przynajmniej teraz bo zdenerwujesz mnie jeszcze bardziej.

- Ale Tośka…- złapałem ją za nadgarstek.- Ja taki nie jestem.

- Nie jesteś? Jesteś dokładnie taki.

- Nie wiem co się ze mną stało.

- Nie tłumacz się. Mało mnie to obchodzi.

- Chcę żebyś wiedziała, że ja tylko dziś się tak zachowałem.

- Nie dotykaj mnie.- wyrwała się z mojego uścisku. Westchnąłem i oparłem się o ścianę. Zamknąłem na chwile oczy. Liczyłem na to, że obudzę się a wszystko okaże się snem. Ręce założyłem za głowę i starałem się wszystko przemyśleć.

- Nie ma go.- usłyszałem. Swój wzrok przeniosłem na dziewczynę.- Jeżeli coś mu się stało…- podeszła do mnie.- To ci tego nie daruję. Rozumiesz? Znienawidzę cię.

- Tosia… Fabian pewnie gdzieś tu leży.- rozejrzałem się. Poczułem ból na policzku. No tak. To uderzenie mi się należało. Złapałem się za piekące miejsce.- Ałł.- syknąłem.

- Jeżeli on zaraz nie wróci to gwarantuję ci, że zaboli mocniej.

*perspektywa Tosi*

Przeszukaliśmy całe mieszkanie a po Fabianie ani śladu.

- Nic mu nie…

- Zamknij się!- krzyknęłam gdy Kit znowu próbował załagodzić sytuację.

- Przepraszam.

- Przestań przepraszać. Cały czas to robisz. Te słowa mają dla ciebie jakiekolwiek znaczenie?

- Bardzo duże.

Usłyszałam dźwięk przekręcanych kluczy. Kit podszedł do drzwi, czekając na osobę, która zaraz powinna wejść.

- Ooo. Obudziłem was, kochani?- do mieszkania wszedł zadowolony Fabian. Nie wierzyłam własnym oczom.- Moja impreza się trochę przeniosła i razem z Melanie postanowiliśmy, że się ulotnimy.- uśmiechnął się do blondynki.

- Jaka patologia.- szepnęłam, zakrywając twarz dłońmi.

- Martwiłaś się o mnie? Przepraszam siostrzyczko.

- Ty idziesz do pokoju a ty wychodzisz.- wskazałam na blondynkę.

- No chyba nie. Idę z Fabianem.- ruszyła za chłopakiem.

- Tam…- złapałam ją za ramiona i odwróciłam.- Są…- pchnęłam ją w tym kierunku.- Drzwi!- wyrzuciłam dziewczynę z mieszkania. Kit przyglądał mi się zdziwiony.

- Gwarantuję ci, że będziesz następny.- pogroziłam mu palcem.- Nie obchodzi mnie jak sobie poradzicie. Dobranoc.- zamknęłam się w pokoju i położyłam spać.

Rano byłam potwornie zmęczona! Chyba nigdy w życiu się tak nie czułam ale dwie godziny snu to nie dużo. Ubrałam się i ruszyłam do łazienki. Wchodząc do kuchni bałam się tego co zobaczę. Wszędzie leżało potłuczone szkło, puste butelki, jakieś papierki i inne cuda. Fabiana spotkałam już w kuchni. Oczywiście spał. No ale czego miałam się po nim spodziewać. Siedział na krześle z głową na stole. Zastanawiało mnie gdzie spotkam Kit’a.  To się zdziwiłam! Chłopak spał u siebie w pokoju. Chociaż jeden sobie poradził. Zjadłam śniadanie i zarzuciłam torbę na ramię.

- Fabian!- próbowałam obudzić chłopaka.

- Co?- ocknął się po jakimś czasie.

- Idź do pokoju.

Nawet nie czekałam na jego odpowiedz.

Jakoś wytrzymywałam przez pierwsze lekcje ale potem było coraz gorzej.

- Tosia!- usłyszałam głos nauczyciela.

- Tak?

- Spać należy w domu. Szkoła nie jest od tego. - powiedziała surowym tonem pani Smith i oddaliła się w stronę tablicy.

- Tośka… Co się z tobą dzieje?- szepnęła do mnie Natalie siedząca obok.

- Jestem bardzo zmęczona.

- Wytrzymaj tą ostatnią lekcję. Potem odprowadzę cię do domu.

- Spróbuję.

- Co mam zrobić, żeby panienka się uspokoiła?- kolejny raz uwagę zwróciła mi nauczycielka.- Proszę podejść do tablicy i rozwiązać zadanie.- zdezorientowana spojrzałam na koleżankę i podeszłam do tablicy. Miałam wielki problem. Przespałam całą lekcję i nie miałam pojęcia o co chodzi w zadaniu.

- Usiądź.- tym razem powiedziała to spokojniejszym tonem.- Następnym razem się przygotuj.- dodała.

- Oczywiście.- tylko tyle zdołałam odpowiedzieć. Jeszcze tego brakowało, żebym przez Fabiana i Kit’a miała problemy w szkole. Usiadłam obok Natalie. Dziewczyna z troską w oczach pokiwała przecząco głową.

- No co?- zapytałam.

- Nic, nic. Wytłumaczę ci to dzisiaj.- uśmiechnęła się.

- Dziękuję.

Na szczęście zadzwonił dzwonek. Spakowałam się i wyszłam przed szkołę. Chwilę poczekałam na Natalie. 

- Jestem!- usłyszałam z tyłu głos dziewczyny.- Możemy iść.- uśmiechnęła się. 

- Nie wiem co się ze mną dzieje.- powiedziałam nagle. Chyba zebrało mi się na zwierzenia. 

- Nie znam cię długo i nie potrafię stwierdzić czy tak zachowujesz się zawsze czy tylko dzisiaj. 

- Jestem strasznie zmęczona. Spałam dwie godziny. 

- O nic nie pytam.- zaśmiała się. 

- Mój współlokator urządził sobie "małe" spotkanie ze znajomymi.- podkreśliłam słowo "małe".- Ale nie chcę na niego narzekać. W gruncie rzeczy można się do niego przyzwyczaić. 

- Daleko mieszkasz?- zmieniła temat. 

- Nie. Jeszcze kilka minut. 

- Ja mieszkam tutaj.- wskazała na wysoki budynek. 

- To nie mamy do siebie daleko. 

Przed drzwiami zorientowałam się, że nie mam kluczy.
- O nie!- złapałam się za kieszeń.
- Co się dzieje?- zapytała dziewczyna i zniecierpliwiona oparła się o ścianę.
- Zapomniałam zabrać klucze.
- Zapukaj. Może ktoś jest w domu.- wzruszyła ramionami.
Przez dłuższą chwilę nikt nie otwierał. Jednak po jakimś czasie któryś z chłopaków zlitował się i podszedł do drzwi.
- A ty nie w pracy?- zapytałam, widząc w drzwiach Fabiana.
- Nawet tak nie żartuj.- odpowiedział zirytowany.
- Cześć, jestem Natalie.- uśmiechnięta wyciągnęła dłoń w stronę chłopaka.
- Fabian.- spojrzał na nią obojętnie.
- To miło cię poznać.- powiedziała prawie szeptem.
- Można ciszej?- w salonie pojawił się Kit z butelką wody w dłoni.
- Nie wierze!- pisnęła dziewczyna.
- Wszystko w porządku?- poklepałam ją po ramieniu bo w pierwszym momencie nie wiedziałam co się stało.
- Kit? Kit! Nie, nie. Chyba mam zwidy.
Wszyscy patrzeliśmy na nią zmieszanie.
- Ja również cieszę się, że cię...- brunet nie dokończył bo Nat rzuciła mu się na szyję. Butelka którą trzymał upadła na podłogę a jej zawartość wylała się na dywan. Podejrzewałam, że długo może się od niego "nie odkleić" więc ruszyłam do kuchni po sok. Gdy wróciłam wszyscy wyglądali tak jak 2 minuty wcześniej.
- Natalie...- stanęłam za Kit'em tak, żeby dziewczyna mnie zauważyła.
- Co?- odparła uśmiechnięta.
- Puść go.- próbowałam odciągnąć ją od chłopaka.
- Nigdy.
- Próbowałam. Życzę powodzenia, Kit.- poklepałam go po plecach.
- Może usiądziemy?- wyrwał się z jej uścisku i złapał za dłoń.- Masz bardzo miłą koleżankę.- zwrócił się do mnie.
- Dlaczego nie mówiłaś, że mieszkasz z Kit'em?
- Bo uznałam, że nie ma się czym chwalić.- upiłam łyk soku i zaraz poczułam na sobie spojrzenie chłopaka, które zignorowałam.
- Uwielbiam cię.- a ona nadal swoje.
- Miałaś mi coś wytłumaczyć z tego co pamiętam.
- Tak? A co?
- No nie żartuj.- zaśmiałam się.- Matematyka. pamiętasz?
- A, tak. Możemy później?
- Natalie. Obiecałaś.
- No dobrze ale wrócimy do Kit'a.
- Jak mi przykro ale muszę wychodzić.- gwałtownie wstał z miejsca.
- Nie musisz.- podeszłam do niego.
- No właśnie muszę. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy.- pomachał do dziewczyny i wyszedł na zewnątrz.
- Zaczekaj chwilę.- spojrzałam na dziewczynę i poszłam za chłopakiem.- Podobno kochasz swoje fanki.
- Oczywiście, że tak. Spieszę się. Chętnie bym z wami posiedział.
- Nie kłam. Nie podoba ci się to, że Natalie tak na ciebie reaguje.- zaśmiałam się.
- Czuję się z wami trochę niekomfortowo.- szepnął zawstydzony.
- Ale ona jest na prawdę miłą dziewczyną.
- Wiem. Wcale w to nie wątpię ale niech przyzwyczai się do tej sytuacji. Niech będzie przygotowana na to, że mieszkamy razem. W końcu przestanie tak reagować. Chyba...- powiedział niepewnie.- To idę. Wracaj do Natalie i bawcie się dobrze.- pocałował mnie w policzek.
- Kit!- krzyknęłam za nim.
- Tak?- odwrócił się.
- Miałeś posprzątać.
- Zrobię to jak wrócę.
W odpowiedzi jedynie wzruszyłam ramionami i wróciłam do środka.
- Ale się cieszę.- blondynka aż podskakiwała na kanapie.
- Jest super.- odparł Fabian.
Ledwo do nich usiadłam a w pomieszczeniu rozległ się dzwonek do drzwi.
- Otworzę.- powiedział mój brat i ruszył w stronę drzwi.
- Cześć Fabian.- wychyliłam się i zauważyłam wysoką dziewczynę.
- Cześć. Tośka chyba jakaś koleżanka do ciebie. Wejdź.- wpuścił ją do mieszkania i zajął miejsce obok Natalie.
- Przyszłam do ciebie.- zwróciła się do chłopaka.
- Znamy się?
- Fabian! To ja, Melanie.
Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Mój mądry braciszek nie miał o niczym pojęcia, ja byłam rozbawiona całą sytuacją, Nat zaciekawiona a dziewczyna coraz to bardziej nerwowa.
- Nic mi to nie mówi.
- Nawet sobie tak nie żartuj. Wczoraj wszystko pamiętałeś.
- To było wczoraj i wolę do tego nie wracać. Lepiej będzie jak stąd wyjdziesz.- zamierzał odprowadzić dziewczynę do drzwi.
- Nigdzie nie wyjdę dopóki z tobą nie porozmawiam.
- Wolę nie oglądać takich scen. Idziemy.- kiwnęłam do Natalie i obie poszłyśmy do mojego pokoju.
- Z tobą też powinnam porozmawiać bo z tego co pamiętam to ty mnie wczoraj wyrzuciłaś z mieszkania.
- Jeżeli nadal będziesz miała do mnie jakieś pretensje to zrobię to po raz drugi.
- Nie bądź taka pyskata bo kiedyś możemy być rodziną.
- Proszę?- zaśmiałam się.
- Ja cię nawet nie znam.- oburzył się Fabian.
- Ale u was fajnie.- wtrąciła Nat.
- Powiedz jej żeby tak do mnie nie mówiła.- dziewczyna wskazała na mnie palcem.
- Po pierwsze, mam imię, po drugie, palcem się nie pokazuje a po trzecie życia mi nie będziesz układała.
- Jeszcze zobaczymy.- powiedziała z triumfalnym uśmiechem na ustach.

****

*perspektywa Kit'a*

Cicho przekroczyłem próg mieszkania. Zdawało mi się, że nikogo nie ma. Przynajmniej wszystko na to wskazywało. Ściągnąłem buty i kurtkę. Ruszyłem do salonu. Wszędzie panowała ciemność.
- Już jesteś.- usłyszałem głos Tosi. Rozejrzałem się dookoła. Wtedy dziewczyna zapaliła lampkę stojącą na szafce obok kanapy. Teraz dokładnie mogłem przyjrzeć się jej twarzy, która na pozór nie wyrażała żadnych emocji.
- No jestem.- odparłem i usiadłem obok niej. Siedziała zawinięta w koc.- Zimno ci?
- Nie.
- Dlaczego jeszcze nie śpisz?
- Nie mogę zasnąć. Jakoś nie przyzwyczaiłeś mnie do takiej ciszy.
- Tośka...- westchnąłem.
- Mówię prawdę.
- To chodź.- złapałem ją za dłoń.
- Puść. Nie jestem małą dziewczynką.- próbowała się wyrwać ale nie pozwoliłem jej na to.
- Nie rób scen.- zaprowadziłem ją do pokoju. Tosia położyła się i szczelnie zakryła kołdrą.- Gdybym umiał śpiewać to prawdopodobnie coś bym ci zanucił.- zaśmiałem się.
Dopiero teraz na jej twarzy zagościł uśmiech.
- Zaraz lepiej. To ty sobie śpij a ja idę posprzątać.- pocałowałem ją w czoło. Czułem, że łączy nas jakaś więź. Nie to, że się w niej zakochuje czy coś. Nie... To raczej nic takiego. Ona i Fabian stają się dla mnie przyjaciółmi.
- Tylko nie hałasuj, dobrze?- spojrzała na mnie.
- Postaram się. Śpij dobrze.- poszedłem w stronę salonu. Zamknąłem za sobą drzwi i spojrzałem na chaos panujący w pokoju. Może do rana to ogarnę.

__________________

Jak Wam mijają wakacje? :)))

__________________

Cześć <3
U góry pojawiła się nowa zakładka :) Możecie zostawiać tam miejsca w których mam Was informować o nowych notkach :)