KONCERT ROOM 94 W POZNANIU

Cześć Koty!!! Mogę Wam dzisiaj napisać coś od siebie? Odnoście tego co mamy w nagłówku?
Byłam wczoraj po raz trzeci na koncercie ROOM 94, po raz trzeci w Poznaniu, po raz trzeci bawiłam się świetnie i po raz trzeci spotkałam cudowne osoby.
Czytając mojego bloga, wiecie, że nie mam swojego ulubieńca odnośnie wyglądu czy charakteru, którego bądź co bądź i tak nikt z nas nie zna... Nie mam ulubieńca ale zawsze niesamowity sentyment miałam do Kita. Mogłyście to zauważyć wszędzie. Kiedyś nawet napisałam post odnośnie tego, jak czasami fani zachowują się względem niego. Jeżeli chcecie sobie o nim przypomnieć, albo nawet skomentować to wrzucę Wam link na dole. Pisałam to sto lat temu moje słownictwo było niesamowicie ubogie, ale wszystko płynęło prosto z serca. Czasami naprawdę uważam, że ludzie są bardzo ograniczeni umysłowo, plotą takie głupstwa, bo przecież są ideałami spędzającymi całe dnie przed komputerem.
A więc, od początku.
Kit zawsze był dla mnie takim perfekcyjnym mężczyzną. I może to się Wam wydawać śmieszne, tak nawet mnie to śmieszy ale on naprawdę był przez bardzo długi okres czasu moim ideałem. Nie chodzi mi tutaj jedynie o wygląd. Przystojny, wysoki, ciemnowłosy, wytatuowany, czego chcieć więcej? Przyciągała mnie jego skromność i nieśmiałość, przynajmniej takie odnosiłam wrażenie widząc go na scenie czy pozna nią.
Kocham cały zespół, to nie podlega dyskusji ale Kita darzę niesamowitym uczuciem i szacunkiem.
Byłam na dwóch koncertach i po żadnym nie miałam okazji na nic innego niż usłyszenie ich ze sceny. Jak to mówią do trzech razy sztuka. Strasznie mnie to bolało, bo jadę do Poznania kawał drogi a chęć spotkania ich zawsze była czymś wielkim. Tak też było tym razem. Już pominę kwestię supportów, które były świetne! No Robbie... Robbie to Robbie, on nawet zapominając tekst jest tak przeuroczy, że można byłoby go zjeść (wiem, psychiczne). City Of Mirrors... WOW, wokalistka ma taką energię, że zarazi chyba każdego!
Po koncercie postanowiłyśmy poczekać na chłopaków. Najpierw wyszedł Robbie ale dopchanie się do niego graniczyło z cudem, ponieważ zaraz dookoła pojawiła się masa ludzi. Jak przyszli chłopcy zrobiło się luźniej, ale i tak nie zdążyłam zamienić nawet słowa, tym bardziej przytulić Robbiego. Tak jak napisałam wcześniej, tłumy zebrały się wśród chłopaków, nie było czym oddychać. Razem z Natalią zastanawiałyśmy się czy jest sens stać w tych kolejkach. Obie potem stwierdziłyśmy, że najpierw pójdziemy do Kita, było tam stosunkowo mało ludzi. Po jakiś 10 minutach stałam już przed nim. W tym czasie trzy razy podszedł do nas ich menadżer (to chyba był menadżer) i powiedział, że za dwie minuty się zbierają. Tak, a my byłyśmy przy pierwszym z chłopaków. Jak nadeszła moja kolej to tak rzuciłam się Kitowi w ramiona, że o mało go nie udusiłam. Tak strasznie się cieszyłam, ale po raz pierwszy trzęsły mi się ręce. Poznałam już kilku muzyków (dzięki Ci Boże)  i zawsze staram się zachować spokój, bo wiem, że wtedy lepiej patrzą na ludzi ale przy Kicie ręce mi latały dosłownie wszędzie. Najgorsze było przede mną... Kit zapytał mnie jak się czuję, a ja zapomniałam języka w gębie, dosłownie. Mnie ogólnie ciężko zamknąć bo lubię mówić, dużo mówię, często nie na temat ale jedyne co powiedziałam przy Kicie to "I", wiem... Sama siebie zaskoczyłam tym jak próbowałam z tego wybrnąć. Kit zaczął się śmiać, rzucił "Okay, okay" i znowu mnie przytulił. Natalia zrobiła nam zdjęcia na których wyglądam jak totalny pasztet. Oczy przećpane, brak grzywki. No żyć nie umierać. Przestraszyłam się po tym zdjęciu, że Kit musiał mnie oglądać w takim stanie. Niestety nie udało nam się dorwać Seana nad czym niesamowicie ubolewam... Poszłam też do Deana i Kierana ale to co się tam działo to istna dzicz. Byli najbardziej oblegani, ale na szczęście się udało. Przytulałam ich i to jest najważniejsze. Nikt nas nie zrozumie, no nie dziewczyny? "Jarasz się tym, że go przytuliłaś? Przecież to... takie nic." Dla wszystkich to nic, a dla mnie to coś najważniejszego. Być może zdjęcia czy autografy zostaną na zawsze, ale myślę, że nic nie przebije naszych wspomnień. A dla mnie niesamowitym wspomnieniem będzie to, że mogłam ich wyściskać i po raz kolejny usłyszeć na żywo. Definitywnie kolejny z najlepszych momentów mojego życia.

Ps. już nie podkochuje się potajemnie w Kicie (chyba wyszło mi to na dobre)

Przecież to jest chodzący ideał.....


Post dotyczący Kita: http://chasing-thesummer.blogspot.com/2013/08/kit.html
Mój facebook, gdyby ktoś chciał napisać: https://www.facebook.com/patrycjabuclaw
Ostatni rozdział: http://chasing-thesummer.blogspot.com/2015/04/rozdzia-46.html

Buziaki, Patty :*